Traditiegetrouw gaat de Poëzieweek van start op Gedichtendag, de derde donderdag van januari. Dat is vandaag dus! We zien overal gedichten opduiken en iedereen deelt zijn of haar favoriete versregel. Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven, kuddedier als ik ben ;-)
Ik ben zelf geen "die hard" poëziefan, in die zin dat ik geen dichtbundels lees in mijn vrije tijd. Ik lees nu eenmaal liever romans. Maar ik kan wel genieten van een mooi geschreven gedicht en ik heb vroeger, tijdens mijn studies, heel wat dichtbundels gelezen en geanalyseerd. En ik moet zeggen dat ik wel heel benieuwd ben naar "Komijnsplitsers", de nieuwe dichtbundel van Marieke Lucas Rijneveld. Ik heb er al veel over gelezen en ik hoorde een interview met hem, waardoor mijn nieuwsgierigheid gewekt is. Dus ik denk dat ik die binnenkort eens ga ontlenen in de bib.
Mijn lievelingsgedicht leerde ik pas een aantal jaar geleden kennen. Ik weet niet meer waar of hoe precies, ik denk dat het ergens geciteerd werd in een film... Het is het gedicht "Muere lentamente" van de Chileense dichter en Nobelprijswinnaar Pablo Neruda. In het Nederlands vertaald luidt dat "Langzaam sterven".
In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, gaat het gedicht niet over de dood. Het is net een ode aan het leven, een oproep om het ten volle te leven en bewust te genieten van elke dag. Daarom vind ik het zo mooi natuurlijk! Ik denk vaak aan deze woorden op dagen dat het wat minder gaat, dat helpt echt. Je moet het zelf eens proberen! Ik denk dat iedereen zich wel in (een stuk van) het gedicht kan herkennen.
Ik ga je nu vooral zelf het gedicht laten lezen. Het is misschien vrij lang, maar elke zin is zó raak vind ik...
Hij sterft langzaam
wie een slaaf wordt van gewoonte,
dezelfde wegen elke dag herhaalt,
wie de versnelling nooit verandert,
wie geen risico neemt en de kleur van zijn kleding niet verandert,
wie niet spreekt met diegenen die hij niet kent.
Hij sterft langzaam wie een passie vermijdt,
wie de voorkeur geeft aan zwart op wit
en de puntjes op de "i"
in plaats van een reeks emoties,
degenen die je ogen laten stralen,
degenen die van een geeuw een glimlach maken,
degenen die het hart laten kloppen
tegenover fouten en gevoelens.
Hij sterft langzaam
wie de tafel niet omkeert,
wie er ongelukkig op het werk is,
wie de zekerheid niet voor een onzekerheid riskeert om een droom na te streven,
wie zich niet één keer in zijn leven verstandige adviezen laat ontsnappen.
Hij sterft langzaam wie niet reist,
wie niet leest,
wie niet luistert naar muziek,
wie geen gratie in zichzelf vindt.
Hij sterft langzaam wie zijn eigenliefde vernietigt,
wie zich niet laat helpen
wie zijn dagen doorbrengt met klagen
over zijn tegenslag of onophoudelijke regen.
Hij sterft langzaam
wie een project stopt voordat het start,
wie geen vragen stelt over de onderwerpen die hij niet kent,
wie niet antwoordt als ze hem vragen over iets dat hij weet.
Laten we de dood in kleine doses vermijden,
altijd onthouden te leven
het vereist een inspanning die veel groter is dan het simpele feit van ademhalen.
Alleen het vurige geduld
zal leiden tot het bereiken
van een prachtig geluk.
Mooi hé? Laat gerust weten wat jouw favoriet gedicht is!
Tot schrijfs,
De Tekstenfee